بغض غربت چنان گلویم را می فشارد

که خفه ام می کتد گاهی

خفقانی غریب و نا مفهوم

پتک سنگین کبودش را

چنان بر شانه های احساسم می کوبد

که قلبم مچاله می شود گاهی

و ترس غریب گذاشتن و گذشتن

چنان لرزه بر وجودم می اندازد که

می پوساندم از درون

و من خفه ی مچاله ی پوسیده

بازتظاهر به زندگی می کنم هر روز

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: